PWGay

W moim przypadku niemówienie o sobie innym wynika wyłącznie z lęku przed nieakceptacją. Przede wszystkim chcę być akceptowany i czuć się bezpiecznie na codzień. W związku z tym własne bezpieczeństwo stawiam ponad szczerość i uczciwość w stosunku do tych (i tylko tych), którzy boją się/nieakceptują gejów/homoseksualizmu bez względu na to, czy to ktoś bardzo mi bliski, czy nie, czy to szef w pracy, czy mama. To nie moja wina, że ktoś mnie nie rozumie i nie mam zamiaru uświadamiać go i przekonywać, że jestem normalny. Niech taki człowiek myśli sobie co chce - a będzie myślał to, co trzeba bo mu o sobie nie powiem. Będę kłamał i będzie mi z tym dobrze. Żyć w społeczeństwie to jak w małżeństwie: dla wspólnego dobra trzeba z czegoś zrezygnować. W tym przypadku wypadło na szczerość. Patrząc z ideologicznego punktu widzenia to niemoralne. Życie jednak to kwestia dokonywania przede wszystkim właściwych wyborów. A właściwy wybór nie oznacza zawsze zgodny z ogólnie pojętą moralnością. Uważam, że w tej sytuacji, obie strony wyjdą na tym lepiej.

Oczywiście szczerość, uczciwość szczególnie w stosunku do bliskich jest ważna, ale o wiele ważniejsza jest odpowiedzialność za drugiego człowieka, troska, szacunek i w razie potrzeby gotowość do pomocy. Aby być w stanie pomagać innym trzeba najpierw zadbać o siebie, o swoje zdrowie fizyczne i emocjonalne. A dokonywanie właściwych wyborów w życiu na pewno temu sprzyja :).

Na dzień dzisiejszy mój pogląd na te sprawy wygląda tak jak napisałem, z tym, że wciąż się rozwija, kształtuje, wyostrza... i zmienia za każdym razem gdy spotka mnie w życiu coś do czego moich dotychczasowych poglądów doczepić nie można :).

A teraz sprawa najważniejsza!! Czemu nie mogę doklejać graficznych emotek?? :(

o tym było w "uwagach i propozycjach" - dział Artykuły się modernizuje i emotikonki są tu wyłączone
ja bym się bardziej zastanawiał czemu Twój licznik postów się popsuł - chyba pisałeś więcej niż 2 razy

_________________
hań-ba, hań-ba...

Racja, coś tu nie działa! Chyba pisałem 3 razy!!! A razem z tym postem to już nawet 4 :P!!!!

"Ochrona" rodziców to silny argument, z którym wielu z nas się zmaga. Ja jednak mam (coraz większe) przeświadczenie, że zaczynając chronić własnych rodziców dziecko wchodzi w ich buty i przestaje w taki sposób być dzieckiem bo, jak w drugim akapicie napisałeś, to rodzice mają pomagać dzieciom i ich chronić.


Dorosła osoba ma sobie zdawać sprawę, że posiadanie potomstwa nie wiąże się tylko ze zmianą pieluch, ale chociażby z akceptacją osoby swojego dziecka. Jeśli nie potrafi przewinąć dziecka, ani go zaakceptować, to znaczy, że nie powinna była płodzić potomstwa.

Znam na to kontrargument, w postaci żywej rzeczywistości i stwierdzenia, że jednak rodzice doskonali nie są, a jednocześnie są przez ich dzieci kochani.
Tak, to prawda, ale oni dziećmi też już nie są. I to od bardzo dawna. I swoje doświadczenia mieli i sobie w bardzo wielu sytuacjach poradzili. Są na tyle dorośli i na tyle doświadczeni, że większość gejątek, jak napisałem na początku, nie powinna próbować być rodzicami dla własnych rodziców, tylko starać się budować własne życie tak jak potrafią i jak im aktualna emocjonalna i finansowa zależność od rodziców na to pozwala.

Jestem bardzo daleki od oceny Twojego uzasadnienia, wydaje jednak mi się dość istotną kwestią podkreślenie faktu, że unikanie nieakceptacji (odsunięcia?) nie jest równoważne z zyskiwaniem akceptacji. Gdyby tak było, żadni geje by się prawdopodobnie nie ujawniali.
Poniżej pewnego poziomu szczerości dana osoba nie jest znana. Przez co trudno mówić o akceptacji tej właśnie osoby. Co najwyżej ma miejsce akceptacja wyobrażenia lub tylko pewnych elementów tej postaci (ciało, funkcja (syn, kolega), cecha (zabawny, odważny), itp).
Nie chodzi tu chyba zatem o moralność, ale o bycie spójną, prawdziwą osobą.

Tak. Masz rację. Wsparcie rodziców (to bym traktował jako formę ochrony) dla młodej osoby o orientacji homoseksualnej jest ważne, więc to by był argument za wyjściem.
Szczerze mówiąc zmusiłeś mnie do mocnego zastanowienia :) Poniższa wypowiedź będzie więc bardziej zastanawianiem się niż moją opinnią :)

Co jednakże w sytuacji gdy np. jesteśmy przekonani że wsparcia takiego od rodziców możemy nie otrzymać ? Przecież nie każdy rodzic może idealnie wypełniać swoje obowiazki (jedne dzieci są lepiej, drugie gorzej ubrane itp). Wtedy powiedzenie szkodzi rodzicom, a nam nie pomaga. Dodatkowo takie stanowisko, że rodzice są po to by się mną opiekować a ja mam ich dobro w nosie jest egoizmem.


Czyli co jak sobie rodzic z tego zdaje sprawe w momencie gdy jego 15 letnia pociecha oświadcza, że jest homoseksualna dokonujemy późnej aborcji ?


Tak, dlatego powinni nie przejmować się oczekiwaniami rodziców na temat znalezienia żony tylko kierować się swoimi marzeniami i oczekiwaniami, ale nie można być egoistą·

Ale jak to jest z tym "nierowno pod sufitem". Jesli by wiekszosc ludzi tak miala, to by sie mowilo ze maja "nierowno pod sufitem"? Czy "miec nierowno pod sufitem" to mniej wiecej tyle co byc "nienormalnym"? Jesli wiekszosc ludzi mialaby jakas ceche, to cecha ta bylaby norma.

Jedno pytanko, mam nadzieję, że nie za bardzo osobiste: czy całowałeś się kiedykolwiek z chłopakiem w miejscu publicznym; szedłeś z nim za rękę; w jakikolwiek sposób pokazałeś, że jest dla Ciebie kimś więcej, niż kolegą? Jeśli tak, to w żaden sposób nie mogłeś być pewny, że nie widzi Was np. koleżanka Twojej mamy.Tego samego dnia rodzice mogli się dowiedzieć i nie dowiedzieliby się od Ciebie.



Pozwolę sobie się nie zgodzić. Ja, ale mówię tu o swoich zapatrywaniach, wolę być akceptowany przez kilka osób, akceptują mnie takiego, jakim jestem, niż przez wiele, którzy tak naprawdę nie mają pojęcia, kim jestem.



Dla współnego dobra? Mam wrażenie, że tylko dla dobra społeczeństwa. Ty nie powiesz, a społeczeństwo będzie w tej nieświadomości żyło. Ty zrezygnujesz z części siebie, a społeczeństwo Cię teraz przyjmie, ale w razie wyoutowania lekką ręką z Ciebie zrezygnuje.
Ja rozumiem, że część z nas jest pasywna, ale może zamiast ciągłego dawania należałoby zacząć też brać od życia?

A więc:

Pomaganie i ochrona to w moim mniemaniu opieka.

Co zaś tyczy się samostanowienia:

Poprzez bycie egoistą mam na myśli, że nie mogę myśleć tylko o sobie, jeżeli jakieś działanie mi nie szkodzi, a szkodzi komuś innemu, to nie powinienem tego robić. Jeśli wiem, że sąsiedzi moich rodziców są kompletnymi debilami, to przychodząc do rodziców z chłopakiem nie będę trzymał się z nim za rękę.


W moim rodzimym mieście nigdy nie chodziłem z chłopakiem za rękę· W Warszawie moi rodzice nie mają znajomych, więc stawia mnie to na dużo łatwiejszej pozycji.
Zdecydowanie wolałbym by dowiedzieli się odemnie niż od jakiś znajomych, to sprawa oczywista, ale ponieważ nie łatwa, to mając możiwości odkładam ją sobie w czasie...

Z czym się nie zgadzasz, bo nie rozumię? Ja również wolę być akceptowany taki jaki jestem przez kilka osób niż przez wielu, a jak takich osób jest wiele to tym lepiej dla mnie. Natomiast tak jak pisałem nie mam zamiaru przekonywać do siebie osób, o których wiem, że mnie nie zrozumieją. Takich będę namiętnie okłamywał (choć oczywiście zawsze są jakieś wyjątki).



Przede wszystkim nie jestem 'pasywny' w dążeniu do ułożenia sobie życia w społeczeństwie zgodnie z moja orientacją seksualną. Mówiąc bardzo ogólnie: społeczeństwo, w którym żyję w większości wie o mnie w i mnie akceptuje. Nie boję się więc też wyautowania, coming out miałem ładnych parę lat temu...

W wątku, który cytujesz poruszałem sprawę rezygnacji z jednej rzeczy, szczerości. Nie zastanawiałem się nad rezygnacją z dużej części siebie. A jeśli wspomniałem o tym szerzej to baardzo ogólnie. Dla mnie to na pewno byłoby trudne i nie jestem pewien czy byłbym zadowolony, czy szczęśliwy w takiej sytuacji. W każdym razie nie muszę tego próbować.

nie zgadzam się z tym. bo czy to nie prowadzi do zatracenia. kiedy mam się ujawnić? jak znajdę pracę i się usamodzielnię? kiedy jest ten właściwy moment? wiesz? ja nie wiem. boję się, że można czekać na niego całe życie.
trzeba się ujawniać. trzeba pokazywać się. wiem, łatwo mi o tym pisać. jak przychodzi co do czego, to nie jestem już taki chojrak. ostatnio na fecebooku zmieniłem status na zaręczony z Michałem. Ludzie zaczęli mi gratulować - niestety tylko obcokrajowcy. Z polskich znajomych odezwała się tylko jedna koleżanka.

@ Pavel
Zrozumiałem, że zależy Ci tylko i wyłącznie na akceptacji. Za wszelką cenę. I z tym podejściem się nie chciałem zgodzić. Jeśli zrozumiałem źle - przepraszam. Nie miałem takiej intencji.

@ Gryps
Również gratuluję.

Wracając do tematu.
Mam wrażenie, że gubimy jedno zagadnienie. Cały czas jest mowa o tym, kiedy 'ja' powiem. Nie bierzemy jednak pod uwagę tego, co myślą osoby, którym nie mówimy. Nie domyślają się? Gadałem kiedyś z jednym gościem, lat 40, rzecz jasna, ani żony, ani dziewczyny. I pytam go: jak z rodzicami, wiedzą? Nie. Nie domyślają się? Nie, a dlaczego by mieli?!
Ja jakoś nie potrafiłbym podejrzewać moich staruszków o taką demencję, żeby nie zauważyli, że u mnie dziewczyna nie tylko w życiu, ale nawet w rozmowie się nie pojawia. Zaczęliby się przecież zastanawiać.
Z sąsiadami to samo. Ja wiem, że ludzie to idioci, ale przecież nie da się mieszkać wiecznie z "ciotecznym bratem", bo co to za "brat", z którym się wszędzie chodzi, ani mówić, że ci wszyscy chłopcy to kuzyni.

Niemniej, rozumiem w tym wypadku Gidję, że ma opory, bo argument "nie chcę wylądować na ulicy" przemawia do mnie jak żaden inny. Zresztą, jak sam wspomniał, z dala od rodziny jest taka sytuacja w miarę łatwa do logistycznego obsłużenia. Jeśli trzeba z rodzicami mieszkać - już tak łatwo nie jest.

Co do znajomych, to jeśli ktoś jest dla mnie ważny, to się dowie, bo chcę wiedzieć, czy faktycznie tak ważny dla mnie być powinien. Na zakończenie dodam, że kilkoro moich znajomych tej próby nie przeszło.

A ja znam jeszcze cala mase argumentow, ktore mialyby zastosowanie w sytuacjach tu nie omawianych. W tym np. w mojej.
Ja w rodzinie mam 2 "Starych kawalerow". Jednego baaardzo przystojnego 40-latka i jednego okolo 35 lat, mniej przystojnego ale bardzo inteligentnego. Nigdy nie slyszalem by mawiali o nich ze sa homo, choc moze to tak sie sklada, ze przy mnie z powodow oczywistych - nikt tego nie wspomina.
Ale ogolna opinia jest taka ze ten starszy jest zbyt wybredny, a ten mlodszy jest naukowcem. Tymczasem powszechna opinia na moj temat jest ze jestem za brzydki i ze zadna by mnie nie chciala. Naprawde tak gadaja.

#Gryps
To juz nie mam szans na Michala? :(

zależy jak na to patrzysz. wiele się zmieniło. nie pali się czarownic na stosie, nie ucina łbów ludziom, których się nie lubi itd. ale fakt faktem, człowiek pozostanie człowiekiem i zawsze będzie miał jakieś odchyły.

Czyli zmieniły się objawy, ale nie przyczyny.
MSZ nie jest to skutek ucywilizowania, raczej nałożenia kagańca. Zaś dziki tłum palący czarownice od znanego obrazka, kiedy protestowano w Piastowie wobec umieszczenia tam ośrodka dla chorych na AIDS różni chyba tylko obecność policji i świadomość kary za samosąd.